En verbeelding is wat we nodig hebben om voor- en tegenstanders van de randweg Parkstad uit de stellingen te halen. Laat ik eens het scenario 'van Groen naar Attractief' schetsen.
"Ja, dat hebben ze in 2012 toch maar goed voorzien. Op het laatste moment zijn de plannen radicaal omgegooid en is de buitenring aangelegd als een soort van kunstobject, met fiets- en wandelbruggen in de meest vreemde vormen, technische voorzieningen voor warmte- en stroomopwekking, kleurgeleiding, bakens die hybride auto's direct op accu-voorziening schakelen en is vanaf iedere wijk de toren op de Wilhelminaberg een ijkpunt. Waarbij de kleuren van de weg toegepast zijn in de cabines van de kabelbaan. In de nacht een schitterend schouwspel. Zo verdwaal je nooit in Parkstad en komen bezoekers van heinde en ver het gebied bezoeken. Inmiddels is het èèn van de welvarendste gebieden van Nederland. Wie had dat ooit kunnen voorzien?
Want als je over de A2 en A76 rijdt zie je in de verte al de Sneeuwtoren opduiken. Een kristalachtige toren, bovenop de Wilhelminaberg, met een kabelbaan die eindigt bij Gaia Zoo. Aangekomen op de megarotonde Nuth, omgeven door Paarse kunstobjecten, kiezen we de Paarse route. Via een enkelsbaan gekleurde asfaltweg, passeren we enkele snelrotondes, zien we grote stroken met kleine super-windmolens en weerkaatsen de kleurenpanelen het zonlicht en wekken zo stroom op voor de naastgelegen wijken. Omdat we nog even bij vrienden langs gaan, ze wonen rechts van het kunstobject de Toeter, maken we gebruik van de oplaadstations die bij iedere wijktoegang gratis stroom bieden. De Toeter is een 50 meter hoog kunstobject, geïnspireerd op de Torre Agbar van Barcelona.
Gelukkig zijn alle kleurenpatronen en bewijzeringselementen logisch gekozen en vormen ze èèn grote wegwijzer naar alle voormalige deelgemeenten van Parkstad. Nadat we onze vrienden hebben bezocht vervolgen we de kunstweg. Want zo heet de buitenring inmiddels. Een befaamde weg die geflankeerd wordt door kunstobjecten, gekleurde wegwijzers met gelijksoortige kleurobjecten aan de rand van wijken. En om de paar kilometer vergapen we ons aan de kunstzinnige fiets- en wandelbruggen. Verder wekt deze weg stroom op, door de toepassing van inductielussen en warmte-opwekkers. Een toepassing die naderhand is ingebouwd, maar wel al was voorzien bij de aanleg. Doordat alle auto's voorzien zijn van navigatie is het sowieso een eitje om de juiste bestemming te bereiken. Ik hoef me verder niet schuldig te voelen over lawaai en uitstoot van uitlaatgassen omdat mijn hybride auto op dit traject automatisch op de accu overschakelt.
Daardoor is de weg uiteindelijk zonder enige effecten door natuurgebieden aangelegd. En, heel slim, dit is gecompenseerd door de natuur de wijken in te brengen. Bijna alle wijken in Parkstad zien eruit alsof ze midden in een bos of park liggen. Dat viel samen met de sloop van delen van wijken, veroorzaakt door de vergrijzing. Een tendens die overigens is omgebogen vanwege het unieke karakter van Parkstad. Veel sportief vertier, mooie parken, goede en schone verkeersdoorstroming en thuisbasis van sportorganisaties, zakelijke dienstverleners en appartementen waar de beter gesitueerde pensionadas wonen."
Ergo? Voor- en tegenstanders van de buitenring Parkstad, gebruik je fantasie en bezie een weg als een groot openbaar kunstobject van internationale allure!
*Voor de bewoners van de voormalige Oostelijke-mijnstreek, omgedoopt naar Parkstad Limburg, is de mijngeschiedenis en -erfenis nog steeds voelbaar. Niet eens zozeer vanwege de overgebleven mijnsteenbergen, maar ook vanwege een onsamenhangende stedelijke infrastructuur en de daarmee samenhangende wirwar van dorpen, steden en wegen.
Om deze structuur, in wegenpatroon, en daarmee herkenbaarheid naar bezoekers, bewoners en bedrijven te vergroten is jaren geleden, door politici, besloten om een randweg aan te leggen. Dit in navolging van de binnenring.
De begroting voor de weg is inmiddels 5 keer over de kop en voor- en tegenstanders hebben zich steeds dieper ingegraven. Met bestuurlijke druk en de crisis- en herstelwet in de hand zal de randweg er, schat ik in, hoe dan ook komen. Tegenstanders gruwelen van de effecten op het leefmilieu, wijzen op de vergrijzing en de verwachte afname in mobiliteit. Voorstanders roemen de verwachte positieve effecten op de werkgelegenheid.
** Na sluiting van de mijnen werd er gestart met 'van Zwart naar Groen'. Oude mijnterreinen en - gebouwen werden gesloopt, steenbergen werden afgegraven en delen werden ingericht als natuur en recreatiegebied. Vele initiatieven werden ontplooid, in Landgraaf werd een draf- en renbaan geopend, en op de voormalige steenberg van de mijn Wilhelmina werd een ski-baan aangelegd (met kunststof matten). In datzelfde gebied woede ook een strijd om een bungalowpark aan te leggen. Welke er indertijd niet is gekomen. De draf- en renbaan sloot na enige jaren haar poorten en de ski-baan leed een zieltogend bestaan. Totdat in 2002 Koos Hendriks Europa's grootste indoorskibaan opende (520 meter, met diverse pistes), waaraan recentelijk een adventure park met alpine coaster aan werden toegevoegd. Op de voormalige draf- en renbaan werd een evenementen-terrein aangelegd, thuisbasis van Pinkpop en een wieler- en skeelerclub. Een stukje verderop heeft het NOC/NSF een sportpark opgetuigd, daarnaast is Mondo Verde al jaren geopend en is een paar honderd meter verderop de dierentuin Gaia Zoo een toeristische topper. Inmiddels zijn plannen voor een bungalowpark in een ver gevorderd stadium. Waarbij het idee voor een groot waterpretpark in de ijskast staat vanwege de crisis. Welnu! Wie had dat ooit gedacht? Niemand toch? Of wellicht wel. Hadden de plannenmakers toen al oog voor de trend van de belevingseconomie of waren de initiatieven slechts losse flodders? Feit is dat Parkstad ook vanwege deze ontwikkelingen de weg naar boven heeft gevonden en aan het begin staat van nog meer moois.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten